Week 7.

Time fly’s when you having fun!

Projectweek:
Deze week had ik weer een hele project week. Het is leuk hoe de jongens langzaamaan groeien. Zo zei 1 van de jongens laatst sorry toen hij een stoel op mijn voet liet vallen, dat was heel bijzonder, want voorheen interesseerde het hem niets. Ook zijn alle jongens inmiddels gemotiveerd om terug naar school te gaan en willen daarom allemaal een examen doen. Ik probeer hun duidelijk te maken dat het feit dat sommige een examen krijgen, dat dit niet betekend dat ze naar school kunnen, en dat we sponsors moeten vinden. Vandaar mijn oproep op facebook. Het liefst zal ik het schoolgeld voor al deze jongens willen betalen en daarna hun studie, maar helaas zo rijk ben ik niet. Daarom ga ik maar 1 jongen steunen. Het was voor mij best een lastige keuze welke jongen ik zal steunen, maar ik koos de oudste en meest serieuze. Alleen het probleem is nu dat alle andere jongens jaloers worden en ook examens willen doen en (wat wel goed is) op gaan letten en rustiger zijn. Ik blijf de jongens duidelijk maken dat het niet betekend dat ze nu naar school kunnen, want het zoeken naar sponsors is en blijft moeilijk. Daarnaast zijn we ook bezig met een ruimte waar zij kunnen slapen. Dit was nog lastiger dan ik dacht. Vooral omdat ik erachter kwam dat ze eerst de “rijke” muzungu proberen kaal te plukken, en pas op het eind met een creatieve oplossing komen. Op maandag hadden we een vergadering met de lokale leiders over een tijdelijk huis, en ze hadden het over een huur van 200.000 per maand. Wat omgerekend 55 euro is. Iedereen leek het geen probleem te vinden en toen ze aan mij vroegen wat ik ervan vond, zei ik : “Ja ik ben het helemaal mee eens dat we een huis nodig hebben, maar als we die huur willen betalen, moeten we iemand vinden die elke maand zoveel wil betalen.” Ow ja daar hadden ze niet echt bij stilgestaan (of wel, maar gehoopt dat ik zal zeggen dat ik dat wel even doe, dus niet). Al eerder vroeg ik aan een aantal collega’s of er niet gewoon een ruimte was op het terrein, aangezien dat een goedkopere en makkelijkere oplossing was, maar nee volgens hun was er niets. De dag na de vergadering kwam de uitvoerend directeur van de school naar ons toe, en vertelde ons (mij en Natasha) dat er wel degelijk een ruimte is met bedden! Het hoeft alleen schoongemaakt te worden, en de bedden moeten gemaakt en misschien een likje verf. Stom verbaasd was ik, waarom gaan ze eerst uit van het duurste plan, terwijl er ook een goedkope, simpele en snelle oplossing is. Gelukkig trappen deze muzungu’s niet in hun plannetjes, en wij zorgen ervoor dat ze creatief kunnen zijn en daardoor echt iets voor de jongens kunnen doen. Ik heb inmiddels besloten, dat het geld wat ik uitgeef meteen aan iets tastbaars is (gelukkig deed ik dat al), en ik vertrouw de school (en de uitvoerend directeur) nog wel, en dus wil ik wel maandelijks als ik in Nederland ben, een jongen steunen voor zijn schoolgeld.

Zaterdag en zondag:
Mijn weekend was eigenlijk heel relaxed. Ik zal in eerste instantie naar het project van Francis gaan, aangezien hij naast de straatjongens ook een ander project heeft. Hij zoekt hiervoor nog een “founder” en een aantal weken geleden heb ik in mijn eeuwige enthousiasme gezegd dat ik wel mee wil. Maar nu belde hij dat hij niet kon dus of het volgende week kon, dus ik was op zaterdag vrij. Vandaar dat ik op vrijdagavond uit ging en de volgende dag mee ging naar Pauls werk, wat toch interessant was om te zien. Hij sorteert examens voor de basisscholen, en toen we binnen kwamen zag ik van de 20 mensen 4 daadwerkelijk iets doen. De rest sliep, luisterde muziek of was aan het praten. Als ze dan wat deden waren ze wel heel snel, dat moet ik dan wel zeggen, maar echt hard werken kon ik het niet noemen. Na het werk, kocht ik eindelijk een feestjurk, aangezien ik helemaal klaar ben met mijn “vrijwilligersuiterlijk”. Elke keer als ik uit ga, heb ik geen leuke jurk, dus daar moest verandering in komen. Na 10 jurken te hebben gepast vond ik eindelijk een leuke met (hoe kan het ook anders) bloemen. Eenmaal thuis kwam ik erachter dat hij best breed was boven, dus ik heb hem vandaag ingekort. Ook heb ik lekker rustig aangedaan, uitgeslapen en mijn nagels gelakt. En nu dan bloggen. Doordat ik niet echt een uitstapje heb gemaakt, heb ik geen foto’s gemaakt deze week. Alleen had ik op mijn project heel veel lol met een van de kinderen van mijn collega’s. Met haar heb ik gekke foto’s lopen maken.

Ongewenst bezoek:

Het was een doodgewone maandag. Ik was naar het Nationaal theater geweest voor de Jamsessie, en moe en tevreden ging ik naar bed. Met mijn hoofd net op mijn kussen, voelde en hoorde ik iets bewegen onder mijn kussen. Ik bedacht dat ik het vast verbeeldde en draaide me om, ook dit keer voelde en hoorde ik iets bewegen. Na de derde keer omgedraaid te zijn en weer iets te voelen besloot ik toch maar om mezelf gerust te stellen, onder mijn kussen te kijken. Zodra ik mijn kussen optilde zag ik iets bewegen, en gilde ik het uit. In een reactie gooide ik het kussen terug. Kadi vroeg zich verschrikt af wat er aan de hand was. Ik kon alleen maar gillen: “An animal in my bed!!!” Ze deed het licht aan en vroeg of ik het kussen wilde optillen. Heel angstig tilde ik het op, dit keer zat er niets onder. Net toen ik het kussen weer neer wilde leggen kwam er een salamander naar boven. We hadden al een paar weken eerder een salamander in onze kamer gehad, maar toen zat deze op de muur. We gaven hem toen de naam Harry, maar blijkbaar wilde Harry meer aandacht en besloot onder mijn kussen te kruipen. Zodra we Harry zagen in mijn bed, was een uur van hysterie aangebroken, waarin Harry net zo bang was voor ons als wij voor hem. Ik moest en zal Harry uit de kamer hebben, want anders kon ik niet slapen. Uiteindelijk hadden we met onze Hysterie Felix wakker geschreeuwd. Kadi vond eerst dat we onafhankelijke vrouwen waren en best zelf een salamander konden vangen, maar toen Felix toch eenmaal wakker was vroegen we toch maar de man des huizes of hij Harry wilde verjagen. Gelukkig lukte het Felix om Harry vriendelijk uit de kamer te jagen, en zo konden Kadi en (vooral)  ik weer rustig slapen. Ik doe voorlopig mijn klamboe beter dicht, ook overdag, en kijk altijd even onder mijn kussen of daar niets ligt, of kruipt…

Liefs, Jetske